köprüler

'Nietzche Ağladığında' kitabından bir alıntı:

"Hepimiz bazen birileriyle o kadar yakınlaşırız ki dostluğumuzu ya da kardeşliğimizi hiçbir şey engellemiyormuş gibi görünür, bizi ayıran küçücük bir köprü vardır, hepsi o kadar. Ama tam sen bu köprüye adım atacakken sana şu soruyu sorsam :"bu köprüyü geçip bana gelir misin?" İşte o anda artık bunu istemeyiverirsin, sorumu tekrarlasam öylece suskun kalırsın.O andan itibaren aramıza dağlar ve azgın nehirler girer, bizi ayıran ve birbirimize yabancılaştıran duvarlar bitiverir önümüzde ve bir araya gelmek istesek de artık yapamayız. Ama o küçücük köprüyü düşündüğünde sözcüklere sığmayacak kadar büyüyüverir gözünde; yutkunur ve şaşar kalırsın..."

Bu paragraftan herkes etkilenmeyebilir; sıradan bulan da olabilir, büyüleyici bulan da. Bana olansa okuduğum anda korkuya kapılmaktı. Biri beni izliyormuş gibi hissettim. Çünkü kendime öyle yakın buldum ki, ancak korkabildim okuduklarımdan. Geçmişte çoğu zaman hissedip de üzerine düşünmediklerimin zeki bir kalem tarafından yazıya dökülmüş haliydi. Bana karmakarışık gelen hislerimin böyle bir örnekle apaçık, en basit hale gelmesidir belki beni korkutan. Aslında bu kadar basitçe anlatınca anlam daha da yoğunlaşıyor. Ve sanırım, siyah harflerle saman kağıdın üzerine yazılmış kelimeler, aklımın derinlerinde olan, sevmediğim bu hissi gerçeğin ta kendisi yaptı bir an gözümde. Az sonra uyuyacağım, gözümün önünde ise sadece köprüler var.