Hayata karşı duruşum değişmedi. Kazık kadar olsam da çocukkenki gibiyim. Hatta bence gibiyiz. Elimi bırakma diyen anne-babaya beş karışlık boyuyla büyüklük taslayan çocuk ne zaman ki anneyi babayı kaybeder kalabalıkta, işte o zaman yine gerisin geri koşup onları bulmaya çalışır. İki dakika önceki havasından geriye eser kalmamıştır. Bulduğu an kucaklarına atlar. Gülsem mi ağlasam mı bilemiyorum ama 24 yaşında da durum aynı. İzmir demek kucak demek. Sınırlarından adım attığım gibi modüler aritmetik devreye giriyor, (mod 10)'da kaç yaşındaysam o. On yaşımı geçmiyorum! Birileri bu hesabı bırakana kadar tabii. Yani, anne baba yaşadığı sürece! E yaşasın!
34 yaş nasıl olacak acaba…
Peki ya 44?
54 de olacak mıyım?
64-74-84 diye gider mi bu?
Yılmaz Özdil'e özendim de, pardon.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder