Eminim Torino’da hava, İstanbul’da olduğundan çok daha güzeldir şimdi. Yeşil pasaportum olsaydı çoktan almıştım bir bilet. Avrupa vatandaşı ile evlenmek lazım, diyordum ama vazgeçtim. Hem evlenmekten, hem de Türkçe konuşmayan biriyle uzun süreli beraberlik fikrinden. Türkçe konuşmak önemli husus, hem de çok. Anladım ki, Türkçe’nin kelime oyunlarından, esprilerinden, komiklik ve şakalarından feragat edemeyeceğim. Uğraşırım vize almakla, Türkçe konuşan adamımla beraber.
Bu yaz tatil yapamayacağım. Hayatımın şu gününe kadar her yaz çokça tatil yapıp, geçen yazın üstüne bir de ilk dönem Erasmus tatili yaparak hakkımı doldurduğum için, çalışmayı pek dert etmiyorum. Yine de, biliyorum ki birkaç ay sonra fikrim değişebilir. Olsun, kendi paran olacak Melisciğim, diyorum kendime teselli olarak.
Mahremiyet ve saygı ile ilgili dertlerim var. Dahası, insanların merakı, müdahele isteği ve kötü niyetine dair. Bir gece, bir kızın arkamdan takip ettiğini de gördüğümde, ilk defa diyecek kelime, şaşıracak bir ses bile bulamadım içimde. Tahminimce, birinin yanına gidip gitmediğime bakılıyordu. Hayatımda gördüğüm en ayıp şeylerden biri sanırım, ikili ilişkilere dışarıdan gelen bu merak, bu müdahele. Sebebi ne olursa olsun. Evime kim geliyor gidiyor, kiminle ne yaşıyorum keşke hepsi bana ve yanımdakine kalabilse. Hepsi. Tam bu noktada Torino’yu özlemememin imkanı yok. Bir şehirde bir avuç insan tanımanın güzelliği İstanbul’a dönünce belli etti kendini. Kimsenin gözü ya da merakı üzerinde olmadan yaşamak rahat, mutlu ve huzurluydu. Burada tanımadığım bir insan, ben Torino’dayken, ben İstanbul’daymışım gibi neler yapıyor olduğuma dair atıp tutabiliyor. Ya da çok yakın bir erkek arkadaşımla geçirdiğim kısacık zaman, onun kız arkadaşının bana küsmesine, benden, olmadığım bir insanmışım gibi bahsetmesine sebep olabiliyor.
Ve keşke, bana böyle tutum sergileyen insanlara ben de kin duyabilseydim, onların ruh halini anlayabilmek yerine. Böylesi hiçbir yere varmıyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder