Torino'ya geldiğimiz ilk akşam. Kendimizi dışarlara atmışız. Selen'in bir arkadaşının arkadaşı, Torino'da okuyor, adı da Utku; tüm bildiğimiz bu. Buluşacağız kendisiyle, Via Garibaldi'de. Bisikletli, şapkalı, zayıf bir çocuk aklımda kalan ilk görüntüsü. Bizi Vittorio Veneto'ya, Drogheria'ya götürüyor. Daha sonraları aperitivosuyla en çok takıldığımız mekan olacaktı da bilmiyoruz tabii. O gece yorgunluğumuzdan ötürü içmeyip, çok da takılmayıp yakından tanıyamıyoruz kendisini. EDISU yurdunda kalıyoruz o aralar, ev bulana kadar. Bir gece evine yemeğe gidip, başka gece de İstanbul Sessions konserine gidiyoruz, bir de 3 boyutlu 'ReZident EEvil' tabii.. Müzisyen kendisi. Bateri çalıyor, elektronik müzikle uğraşıyor. Geziyor! Hem de çok. O yüzden ki, son 2 aydır yüzünü kaç kere gördüğümü düşününce üzüldüm. Bir ara, ki ne araydı o, EDISU bizi artık yurttan çıkarttığında bize evini açmıştı bilmediğimiz etmediğimiz şehirde. İki kişilik yatağında üç kişi uyumuştuk üç gece. O hayatla herkes bunu önermezdi sanki. İlk gece aksi haldeki tüm ısrarlarımıza rağmen ardiyede uyumuşluğu bile var.. İşine gücüne rağmen öğle yemeği bile hazırlaması; tüm bunlar o göçmen hayatı bile özletti.
Bu gece beraberdik, yine uykudan ölen haliyle vaktini ayırabildi ikramlarıyla beraber.. Özlemişim. Ne kadardır tanıyorum, ne kadar zaman geçirdik önemli olmadan, bir araya gelince ettiğimiz muhabbeti seviyorum. Birbirimize neler yaptığmızı anlatmayı, aradan geçen zamanda yolculuk etmeyi bir taraftan. En çok da, bodoslama girdiğimiz kadın-erkek ilişkileri muhabbetlerini. No hesitation. Bu sefer arayı bu kadar uzatmasak iyi, malum yerinde durmuyor, yakalamak zor adamı. Bir sonraki konserine ne olsa gideceğim artık, zaman azalıyor Torino'da. O da Oslo'ya taşınacak zaten, bilmemkaçıncı hayatı da orda başlayacak. Bir yere saplanmayan insanları seviyorum. Müziği karanlık olsa da kendisi veriyor huzur. Garibaldi 38 numarada bir Utku bulabilme fikri güzel, neyse ki Torino'dan ondan önce gidiyoruz..
Şu oluyor:
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder