mektup #saymıyorum

Marika'nın Mektupları'na ayıp etmiştim, çook ara vermiştim. Paylaşmıyor, yazdıklarımı bilgisayarımda tutuyordum amma ve lakin bir okur maili geldi. Sevdiğim bir tanesini paylaşıyorum. Ayrıca, hikayemin gidişatı halen belirsiz. Bir başı, bir sonu belli. Pek umut verici konuşamıyorum maalesef.

''Gelmişsin. Zamanda bir kayma var, kendimi yine 23 yaşında, sana göndermeyeceği mektuplar yazan halimde buldum. Çünkü yine sana konuşuyorum, ve yine senin haberin olmayacak. Bir insan yıllarca nasıl susabilir? Hayır, senin bana bir kelâm dahi etmeden yıllar geçirmenden söz etmiyorum. Benim, sana dair bir kelâm etmeden yıllardır bir başkasının karısı olabilmeyi başarmışlığıma diyorum. İçim çatlamış olmalı, mütemadiyen konuştum duvarlarıma. Adını söylesem gözlerim yaşarır diye söylememeye gayret ettim, zorunda kalsam başımı döndüm gözlerimi sakladım, saçma bahaneler ile kaçtım gittim her neredeysem. Dilsiz sayılırım, öyle ya; bir kelimeden oluşan bir dil olsa, ve o kelime de senin adın olsa, ben büsbütün bir dilsizim şu dünyada. Ve o dilin coğrafyasında, sureti de kaybolmuşsa o kelimenin; yani sen gitmişsen, aynı zamanda bir körüm ben. Seni söylemedim, seni görmedim ve yıllar geçti… Unutamamışlığın her gün fark edilen ağırlığı ile ezildim. Bir kadın için bu ne demektir, bilemezsin. Bir ömür geçer, o ağırlık hep aynı kalır. Batarsın, bir süre sonra çıkmaya da uğraşmazsın. Benim yerim de buymuş dersin hayatta. Sonra bir gün gelir, o battığın karanlıkta bile pencereler açmışsın kendine, alışmışsın. İşte, arka bahçem benim pencerem. Orada nefes alıyordum. Şimdi, senin yıllar sonra dönmüş olman ise bana ne yapacak hiç bilmiyorum. Hem de bir kadınla, başka bir kadın. Düşünsene, ne biçim şaşırıyordur şu sokaklar halimize. Yıllar önce ağlaya ağlaya, verilirken dünya yıkılsa tutulacakmış gibi gelen sözler eşliğinde biz ayrılırken, o sokak köşesi bilebilir miydi; onca yıl sonra senin yanında başka bir kadın, benim yanımda zaten yıllardır başka bir adam; sıradan bir günde karşılacağımızı… Aynı sokak köşesi. O köşe içime saplandı, bıraksam kalbim yolun ortasına düşerdi ağzımdan da, Ethem’in elini tuttum, güç buldum. Sahi, onu da sevmedim mi şu hayatta? Sevdim muhakkak. Ama acının eşlik ettiği bir aşk öyle haindir ki mutlu, huzurlu bir aşkın tahta çıkmasına asla izin vermez. Hükümdarını tahttan indiremeyen mutsuz bir ülkeyim. Gücüm yok, aciz bir halktan ne farkım var düşünüyorum. Tarihimden utanacağımı bile bile yaşıyorum.''